Afgelopen zaterdagochtend startte onze trip naar Bigi Pan. We waren met zijn tweeën, dus hadden we een privé trip. Dat vond ik niet eens zo erg. De taxi was helaas een uur te laat, maar gelukkig reden ze hard en haalden we zo de tijd weer in. Na ongeveer 4 uur rijden, maakten we de overstap naar de boot. Het water was zo laag dat wij voorin moesten zitten, zodat de boot in evenwicht is, anders zou de onderkant van de boot in de grond vast te komen te zitten. We wisten wel dat het water laag zou zijn, maar dit was wel extreem. Je zag al dat sommige delen heel droog waren en op sommige momenten moest de boot zachtjes rijden. Het water was zo laag, dat we de boot over een soort railing moesten slepen. Naja we.... wij niet, het werd voor ons gedaan. Deze boottocht was weer anders dan alle andere boottochten. Het was in een soort moeras gebied. Het leuke was, dat toen we voeren, kwamen er allemaal witte reigers vanaf de kant wegvliegen. Dat was echt gaaf om te zien. Ook hebben we direct de rode ibis gespot! Weer een nieuw dier erbij!
Na een klein uurtje varen, kwamen we terecht in de middle of nowhere. Bigi Pan is eigenlijk een 'groot meer'. Er zaten ongeveer vijf huizen in het water. Het was best gek, want om je heen zie je alleen maar water en het lijkt super diep, maar zodra je in het water staat, zit het water nog onder je knieen. Toen we aankwamen, kregen we lekkere frituurhapjes en daarna hingen we onze hangmat op en gingen we even lekker lezen in onze hangmat. Daarna konden we heerlijk zonnen op het terras. Er stond een best harde wind, dus de temperatuur was prima (wel gevaarlijk, want je verbrand dus snel!) Ze hadden van die grote matrassen, waardoor je relaxed kon zonnen met prachtig uitzicht. Ook mochten we kajakken. Best zwaar nig zo tegen de stroming in! Om zes uur in de avond gingen we varen. In de verte kon je grote groep van de rode ibis zien. Ze vliegen meestal in groepen. Het was soms best lastig om deze van zo ver te fotograferen, maar... het is gelukt!! Ook ging de zon onder en natuurlijk hielden Britt en ik een fotoshoot. Eenmaal terug had Gerda (de vrouw van onze lodge) voor ons gekookt. Bami, rijst, kip, kibbeling, pompoen, paprika, komkommer en als toetje watermeloen. Heer-lijk! Toen het donker werd, gingen we sterren kijken. We wachtten nog steeds op een vallende ster, maar helaas, mijn wens moet nog even wachten.
Rond half 10 gingen we weer in de boot, jawel KAAIMANNEN!!! Daar hadden wij ons zo op verheugd, want ja in Palumeu hebben we er wel twee zien zwemmen, maar die waren klein en ik heb geen ogen of kop gezien. Toen de mensen van Palumeu zeiden dat we ze in Awarrandam zeker zouden gaan zien, maar helaas, niets... We waren toen heel erg teleurgesteld. We hoorden dat we ze in Bigi Pan echt gingen vangen. Ik was helaas mijn muggengel vergeten....... dus deze avond/nacht hebben ze wederom weer lekker van mij genoten.. De jeuk weerstaan is wel echt heel lastig. Ik krab eigenlijk alles open en dat maakt het alleen maar erger. Maar je kunt je voorstellen dat als je er ongeveer zes op 1 plek hebt, dat je aardige jeuk hebt. Afin, weer terug bij het verhaal van de kaaimannen. We moesten best ver varen om naar de plek te gaan waar ze waren. Onze gids, Sergio, vertelde wel aan het begin dat het lastig was om een kaaiman te vinden, omdat het water zo laag was en ook steeds zouter werd. Hij vertelde wel dat als we er een zien, dat het een hele grote zou zijn. Na twee uur hadden we nog niets gezien. Britt viel naast mij in slaap. We waren ook erg moe. Ik vroeg om een zaklamp, zodat ik actief kon mee schijnen. Zo bleef ik zelf wel een beetje wakker. Na een half uur gaf ik het eigenlijk al een beetje op. Ik was eigenlijk al bezig met de teleurstelling. Weer geen kaaiman.. wat een pech hebben wij. Ik gaf de zaklamp aan Britt en ik sukkelde langzaam weg in de boot. Opeens hoorde ik: Zie je dat? daar! zie je die ogen? Ik schrok wakker en zag net op tijd twee oranje lichtjes in de verte schijnen. Ik dacht ahaaaa, dit is dus wat ze bedoelen. Kaaimannen zijn al van een kilometer ver te zien. We gingen er heen en ik moet zeggen.. mijn hart begon iets sneller te kloppen. Ik dacht op gegeven moment. Ja we hebben maar een gids. Stel er gebeurt iets, dan is er niemand en zijn we alleen. Maar toen dacht ik oke, hij doet dit al jaren, elke dag, dus het komt vast goed. Helaas waren we hem kwijt en voeren we verder. Later gingen we weer terug naar dezelfde plek. en opeens zei de gids dat hij hem zag. We mochten po het puntje van de boot zitten om goed te kunnen kijken. We zagen een stuk van zijn hoofd en zijn ogen. We waren echt heeeeel dichtbij. Sergio stapte uit de boot (spannendd.....) en pakte zijn stok. Hij legde de stok onder zijn kin en tilde hem voorzichtig omhoog. Bizar dat hij eigenlijk zo stil ligt. Wel een eng idee dat hij dus opeens kan bewegen. Ik begon direct foto's te maken. Later zette hij de stok onder zijn buik en liet hij zien hoelang die was. Al bij de kop kon hij zien dat dit een grote kaaiman was. Dat komt door de afstand van zijn ogen en zijn neus. Als die lang is, dan gaat het om een kaaiman langer dan 1,5 meter. Deze kaaiman was 2 meter lang!!! Ik ben zelf 1.60 m, moet je nagaan. Toen gebeurde er iets geks. In eens begon de kaaiman te bewegen en ik schrok en deinsde naar achteren. De gids was binnen 2 seconde weer in de boot. Ik begon een beetje te shaken omdat ik niet wist wat er precies gebeurde, maar vooral waar hij was. Sergio sprong zo snel, omdat we geen licht meer schenen op de kaaiman, dus hij kon niet zien waar hij was. Ik schrok zo erg dat ik de zaklantaarn liet vallen en bijna mijn camera in het water lag (gelukkig niet!!) We moesten daarna erg lachen. Ook om het feit dat we dus direct schrokken en sergio binnen twee tellen weer in de boot was. Ik heb trouwens onbewust een actiefoto gemaakt wanneer wanneer kaaiman agressief werd werden ik naar achteren deinsde. (Achteraf pas doorgehad). We waren natuurlijk maar met drie mensen, dus we wisten dat een van ons de bek van de kaaiman moest tapen (dit laat ik lekker aan Britt over, mij niet gezien haha). Maar deze was zo groot. Hij kon hem niet in zijn eentje vangen. Naja het kon wel, maar dan moest dus een van ons op de rug van de kaaiman springen en zijn staart in de grond duwen (nou.. nooooooooooooooooooooooway). Wel jammer dat we er niet een hebben gevangen, maar we hebben wel er een gezien en wat voor een. Eerstre rang! Het was inmiddels alweer 12 uur snachts. Time to go. Tijdens de boottocht zagen we allemaal vissen springen, maar best hoog. Van de meiden uit ons huis wisten we dat ze ook de boot konden inspringen. Sterker nog... er vloog toen eentje tegen iemands hoofd. Britt hoopte dat er een tegen haar zou komen, maar ik liever niet. Zon glibberige vis tegen je hoofd lijkt me geen pretje (benook geen vissenliefhebber). Op de terugweg was familie vis aanwezig. Opeens sprongen er een stuk of tien om ons heen. De ene vloog na de ander en jawel.. ze kwamen ook in de boot. Dat moment was hilarisch. Vooral omdat het donker was en je niet kon zien wanneer ze kwamen. Britt heeft ze gered en uit de boot het water ingegooid. Dat was nog best lastig, omdat ze zo glibberig zijn, maar het lukte haar wel. Toen we terugwaren was het tijd om te gaan slapen. Hangmat.................................. Er werd wel gezegd dat je in het huisje kon slapen, maar volgens mij moest je dan bijbetalen en toen dacht, ach die ene nacht, komt vast goed. Helaas. Amper geslapen. Ik denk dat ik rond 4 uur snchats uit mijn hangmat ben gestapt en ben geploft op een stapel matrassen. ZzzZzzz.. nog een beetje kunnen slapen wel.
De volgende dag weer een heerlijk ontbijt. Niet alleen pindakaas en chocopasta, maar ook ei met tomaat, paprika en kip met aardappel. Ook de stonden er de nodige vitamientjes op tafel: watermeloen (gele), meloen, mandarijnen en bananen.. hmm... Vervolgens gingen we met de boot naar het welbekende modderbad. We konden onszelf eens flink verwennen met klei. Het klei moest alleen wel diep uit de grond gehaald worden, anders zouden we ons insmeren met blubber en dat droogt niet goed zoals de klei. Sergio haalde bollen klei uit de grond en zo konden we ons lekker insmeren. Vooral mijn huid, want ik reageert weer eens slecht op ....? eten? de tropen? geen idee. Hopelijk heeft het modderbad een beetje geholpen. Een fotoshoot met onze modderlichaam kon natuurlijk niet ontbreken. Tijdens het modderbod gingen we ook kleien en dat namen we mee naar de lodge. Eenmaal terug kregen we souto soep. Hierna was het alweer tijd om te vertrekken.
Bigi Pan vond ik een van de mooiste plekken. Het is midden op het meer en in een korte tijd doe je toch nog veel dingen.
